متن موزیک پر صادق

پرنده پر کشید از آشیونه با خداش میگفت به گل نشسته کشتیشون با ناخداش
------------**##**------------
میرفت یجای دور به قلب شهر نور یجا که مردمش میدن بش آب و دون
------------**##**------------
پرنده خسته بود، جفت چشماشو بسته بود درونش وصله بود، قلبشم شکسته بود
------------**##**------------
میترسید از عکسش توی آب میلرزید هر لحظه توی خواب
------------**##**------------

------------**##**------------
یروزی بین راه تو جنگل سیاه شدش اسیر دام بدست پادشاه
------------**##**------------
کردنش تو حبس با آب و دون مفت بستنش به بست اون با خودش میگفت
------------**##**------------
پرنده بپر این میله ها اسیرن قفس که سهله مشتی سنگ داغ سینه ات
------------**##**------------
خدات که پشتته پس خودخوری تو بس کن گناهت اینه که نموندی لای هر قوم
------------**##**------------
شبیه باغی
------------**##**------------
شبیه مردم
------------**##**------------
تکی و صد بعد
------------**##**------------
همینی در کل
------------**##**------------

------------**##**------------
پرنده کلافه بود لم میداد به خلاف نور انگار که نداره جون غم میریخت توو تمام اون
------------**##**------------
حسرت های پرواز تو مغزش گز گز کرد آسمون در باز میگفتش نصفش چند
------------**##**------------
جیغ زد داد کشید ناله کرد و آه کشید انگار نه انگار دنیا بود توو خواب سیر
------------**##**------------
همش تو لک بود، کی میاد این فردا پراشو میکند کش نیاد این دردها
------------**##**------------
لب به لب بود از آدما سر میزد هی به آهن ها دل رو داد به شبها دعاش جدا شد از توقع هاش
------------**##**------------
خدا پهلوش بود، نوازشش میکرد فرشته مخلوق، عبادتش میکرد
------------**##**------------
خلاصه جون کند تا میله ها رو پس زد دوباره جون گرفت عین روز اول
------------**##**------------
ولی همیشه تیکه تلخ قصه آخره پرنده عقاب شکار و کوه و دامنه------------**##**------------